IK leer Jeroen Suijkerbuijk: ‘Zo kan ik zelfstandig blijven’ omgaan met technologie Als ik aanbel bij de deur van het appartement van Jeroen Suijkerbuijk twijfel ik of hij er is, ik zie niets bewegen achter het matglas. Ineens zwaait de deur automatisch open en kan ik naar binnen. Ik zie niemand. ‘Hallo… Jeroen? Ben je daar?’ Ik loop op het geluid af en zie daar Jeroen voor zijn computerscherm, genietend van een sigaret die hij met een robotarm aan zijn mond houdt, de asbak er meteen onder geklemd. Ik wil hem een hand geven. ‘Dat gaat dus niet’, zegt hij droog. Zijn beide handen liggen op het tafel blad van de rolstoel. Met één hand bedient hij een knop, met de ander ‘Ik heb zelf een alarmsysteem getest voor de beademing. Als het apparaat niet werkt gaat er een alarm af’ 40 een pookje. Vanuit zijn stoel bestuurt hij zijn leven. ‘Ga maar op de bank zitten, ik ben nog even bezig.’ Als hij klaar is met mail en sigaret komt hij erbij zitten. Achter hem aan de muur hangt een foto van een binnenvaartschip, hij is een schipperskind, vertelt hij. Al heel jong ging hij van het schip om naar school te gaan. Eerst woonde hij in revalidatiecentrum Klimmendaal en daarna in zijn eigen appartement in Het Dorp. Vanaf zijn negende heeft hij een rolstoel en sinds zijn zeventiende ademhalingsondersteuning. Nu is hij 31 jaar. Terwijl hij vertelt, laat hij zijn rolstoel bewegen om steeds van houding te kunnen veranderen, zo lijkt het. ‘Twee jaar geleden had ik een nieuwe stoel nodig en een nieuwe robotarm. Alles was tegelijk aan vernieuwing toe. Dat begint met de aanvraag bij de zorgverzekeraar, voor je daarvan toestemming hebt… dan ben je twee maanden verder. De RTD zelf had binnen een maand de stoel klaar.’ IK leer Pagina 39
Pagina 41Heeft u een onderzoeksrapport, digibrochure of digi vaktijdschriften? Gebruik Online Touch: uitgave digitaal bladerbaar maken.
Siza - Siza in beeld Lees publicatie 118Home