16 | De Amersfoortse De Werkgever | 17 W ie rondrijdt op de immense vlakte met hoge bergen kolen en ijzererts kijkt z’n ogen uit. Uiterlijk is dit florerende bedrijf al imponerend. Het lijkt rustig op dit goed beveiligde terrein met een 1280 meter lange kade, vier brugkranen, grote silo’s, 47 kilometer transportbanen en eindeloze rijen met waardevolle grondstoffen. Een groepje mannen met zwarte gezichten en dito overalls staat te praten bij de deur van het kantoor. Grote kans dat zij hun hele leven bij EMO zullen blijven werken. Ook als hen wat overkomt, kunnen ze rekenen op een passende re-integratie. Het is hún bedrijf en ze gaan er vol voor. Dat merk je aan de hechtheid van de groep, de camaraderie. Een stuwadoor rijdt met een gigantische dumper voorbij, een 85 ton wegende grijper verplaatst hoog in de lucht als vanzelf kolen. De kalmte is slechts schijn. Op de grootste bulkterminal in West-Europa wordt volcontinu met vijf ploegen ongeveer 64 miljoen ton per jaar verwerkt. De crisis heeft door support management op het overslagbedrijf geen vat. De werkelijke bedrijvigheid zie je pas goed als je boven op een silo het terrein mag overzien. Immense zeeschepen lijken notendopjes, de huizenhoge shovels gemaakt voor kinderhandjes en de rode sproeiwagen van firma Den Bakker Milieu een speelgoedje. Alles loopt gesmeerd, niet in de laatste plaats door de olie van het sociale beleid. Het succes van emo Een uniek beleid Bij EMO doen ze wat ze zeggen. Er is openheid, er worden duidelijke kaders gesteld en er is een consistent beleid. EMO heeft bovendien een goede relatie met de vakbond. EMO zoekt voor mensen die wat overkomt een passende functie . Medewerkers hebben er een baan voor het leven . EMO houdt haar medewerkers fit en gezond door onder meer een gezondeten-campagne en een speciaal bewegingsprogramma , dat samen met De Amersfoortse wordt opgezet. De medewerkers van EMO hebben een hechte band met elkaar. De vijf ploegen per dag zijn goed op elkaar ingespeeld in dit volcontinube- drijf. Bij EMO geldt nog een ‘lifetime employment’. Het gros van de medewerkers is ook zeer trots op ‘hun’ grote havenbedrijf. Veiligheid en creatieve herindeling Bezoekers, niemand uitgezonderd, worden opgevangen bij de beveiliging buiten het terrein. Hier wordt vriendelijk verzocht eerst de veiligheidsvideo te bekijken om zich vervolgens in een wit papieren ketelpak met bijpassende helm en plastic schoenhoezen te steken. Niet echt de laatste mode, maar veiligheid staat voorop. Eerst nog even het ‘veiligheidsexamen’ afleggen. Met minimaal drie vragen goed mag men het terrein betreden. Natuurlijk niet op eigen houtje. Daar is medewerker Aad Strasters voor, die zoals hij het zegt journalisten, fotografen en zelfs prins Floris in zijn busje een dag om nooit te vergeten laat beleven. Aad wil graag en veel praten over zijn bedrijf waar hij al 36 jaar werkt. Momenteel begeleidt hij jongeren op het opleidingsinstituut EMO en verzorgt naast zijn pr-werkzaamheden ook nog het onderhoud van het machinepark. Daarvóór had hij een leidinggevende functie als plaatsvervangend hoofdbaas. ‘Na een reorganisatie werden er andere eisen gesteld en voldeed ik niet meer op die plek. Ik werd toen niet van hogerhand herplaatst, maar mij werd gevraagd wat ik het liefst zou willen doen. Werken met jongens die aan het begin van hun werkende leven staan, leek me erg leuk. En dat is het ook.’ Aad is niet de enige die op deze creatieve manier een andere baan vond binnen EMO. Het Rotterdamse havenbedrijf lost graag alles samen met ‘de jongens’ op. Eigenwijze re-integratie We zien een grote Caterpillar dumper voorbij rijden met een jonge jongen achter het stuur. Daarnaast zien we een oudere medewerker die duidelijk aanwijzingen geeft. ‘Dat is Mark Zijlstra met een stagiair. Hij was vorig jaar stagebegeleider van het jaar.’ Na de meest fotogenieke plaatsen bezocht te hebben, rijden we naar kantoor. Daar treffen we Jan Schimmer. Ook hij re-integreerde op een bijzondere manier. Jan is nu coördinator interne opleiding getuige het ingewikkelde schema achter zijn rug. Hij blijft zitten en schudt ons voorzichtig de hand. Jan werkt hier drie halve dagen. Vroeger was hij Leiding Terrein, maar na een hersenbloeding en afwezigheid van een jaar was het geen optie om op die plek terug te keren. ‘Aan het einde van mijn revalidatieperiode kwam Peter Guyt, de personeelsfunctionaris, naar me toe. Met een leeg vel. Hij gaf me een pen en zei: “Vul maar in.” Ik ben toen op de zaak gaan kijken naar een passende baan. De coördinator interne opleiding ging bijna met pensioen en was enthousiast over deze positie. Ik heb het hier nu ontzettend naar mijn zin. Als iets me niet lukt vanwege mijn verlamde arm, zoals mijn lunchzakje openmaken, dan is er altijd wel een collega die pijlsnel helpt. Zonder te vragen, want we zijn een hechte club collega’s en helemaal op elkaar ingespeeld.’ Aad en ook Jan zijn zich ten volle bewust dat re-integratie op deze manier niet de norm is. ‘Ik hoorde hele andere verhalen van mensen bij de revalidatie. Die werden er gewoon uitgeschopt na dertig jaar!’ Jan kan zich er nog kwaad over maken. De mens centraal Zwaar onder de indruk, niet alleen van het robuuste uiterlijk van het bedrijf, maar ook van de bijzondere, bijna tedere, verhalen die we gehoord hebben, dienen we ons aan bij de managers. Aan tafel zitten  Pagina 15

Pagina 17

Voor tijdschriften, online kranten en clubmagazines zie het Online Touch CMS beheersysteem systeem. Met de mogelijkheid voor een online shop in uw brochures.

De Werkgever Lees publicatie 100Home