‘Ik wilde dat Lisanne iets leerde wat ik haar zelf niet kan leren. Ik ben geen hulpverlener. Ik ben moeder.’ kan leren. Ik ben geen hulpverlener. Ik ben moeder.’ Tegelijk leert Sandra zelf hoe ze het beste kan omgaan met haar dochter. ‘Als ik haar nu bijvoorbeeld van school haal, gaan we eerst vijf minuten naar het klimrek, om haar rust te geven. En pas als de meeste kinderen weg zijn, gaan we naar huis.’ Lisanne en Sandra hebben samen met Jorien een IOP opgesteld. ‘Je stelt samen je doelen op en elke maand praat je daarover. Klopt het nog, hebben we bereikt wat we willen, moeten de doelen worden bijgesteld, is het doel te ruim geformuleerd? Doel kan bijvoorbeeld zijn dat Lisanne met haar zusje samen aan een opdracht werkt, zonder strijd. Of dat ze op haar beurt moet wachten.’ Voor dat laatste hebben Jorien en Lisan ne samen een kaartje gemaakt dat 14 Sandra aan haar dochter kan geven zodat ze weet dat ze dan op haar beurt moet wachten. ‘Jorien heeft ervoor gezorgd dat ik weer vertrouwen heb in mezelf. Ik begrijp mijn dochter nu beter. Ik weet nu dat ik niet zo ad hoc moet zijn, want dat kan absoluut niet voor haar. En ik heb geleerd dat je er altijd samen uit kan komen.’ En Lisanne? Lisanne laat via haar moeder weten dat ze weet wat ze moet doen als het druk is in haar hoofd. Dan gaat ze met de Nintendo spelen of naar haar kamer, of ze vraagt aan haar moeder wat ze kan doen. En ze heeft geleerd om op haar beurt te wachten. De begeleider Jorien: ‘Mijn bijdrage in dit gezin is dat ik door mijn vragen ervoor zorg dat Sandra zelf ziet wat goed gaat en zelf ontdekt hoe zij dat in andere situaties kan toepassen. Als ze zelf met oplossingen komt, is dat effectiever dan dat ik als hulpverlener zeg hoe het moet. Zo krijgen zowel Lisanne als Sandra meer zelfvertrouwen.’ IK woon Pagina 13

Pagina 15

Voor drukwerk, online gidsen en tijdschriften zie het Online Touch content management system systeem. Met de mogelijkheid voor een web winkel in uw gidsen.

Siza - Siza in beeld Lees publicatie 118Home