3 COLUMN Oog voor het onderliggende probleem Een terugkerend onderwerp in mijn columns en in gesprekken met collega’s is: waarom vinden we veiligheidsgordels, bouwhelmen of een jas tegen de kou zo gewoon, maar een tillift of verstelbare douchestoel niet? Blijkbaar zitten er in ons hoofd een paar duiveltjes. Het eerste roept: “Waarom moet de cliënt ‘lijden’ om het voor de zorgverlener veiliger te maken?” Nummer twee zegt: “Ik kan de cliënt toch niet op kosten jagen voor mijn rug?” En het derde duiveltje stelt dat cliënten een hekel hebben aan hulpmiddelen. Een van de misverstanden onder al deze veronderstellingen is dat maatregelen die fysieke belasting of agressie verminderen – het zorgen voor jezelf – er louter en alleen zijn voor de gezondheid van de verzorgende. Dat is natuurlijk niet zo: het gaat erom de zorg aan cliënten mogelijk te maken en te verbeteren! En als een cliënt bijvoorbeeld alleen met de hand getild wil worden, is dat niet omdat hij jou pijn wil bezorgen. Onder zo’n weigering schuilt vaak een ander probleem: de cliënt kent het hulpmiddel niet, kan zich niet voorstellen dat een lift de zorg meer comfortabel kan maken of wil niet inzien dat hij achteruitgaat. Annemarie Klaassen is projectleider van Gezond & Zeker. Zij is sinds jaar en dag betrokken bij de preventie van fysieke belasting en agressie in de zorg en o.a. co-auteur van het Basisboek voor de Ergocoach. Als stafverpleegkundige werd ik jaren geleden gevraagd om met een wijkverpleegkundige mee te gaan naar een cliënt met de ziekte van parkinson. Hij ‘liep’ van bed naar stoel met een rollator, ondersteund door de verpleegkundige. De cliënt leunde echter steeds zwaarder en viel soms bijna, zodat werd voorgesteld een tillift te gaan gebruiken. Zijn echtgenote weigerde: dat ding zou alleen maar in de weg staan. De wijkverpleegkundige kon praten wat ze wilde, maar de echtgenote hield vol. Of ik misschien eens wilde praten met haar? Voorzien van een kop thee vroeg ik de vrouw allereerst – echt, het was mijn eerste vraag – hoe het met háár ging. Het was alsof de sluizen opengingen. Het werd haar allemaal teveel, ze wilde eigenlijk dat haar echtgenoot werd opgenomen maar haar dochter was daarop tegen. En stel dat er een tillift kwam, dan kon haar man misschien nog veel langer thuis blijven wonen. Het probleem was dus niet de lift, maar een overbelaste mantelzorger! Ik heb voorgesteld dat we samen zouden gaan kijken hoe we haar konden ontlasten. De lift mocht meteen bezorgd worden… Zolang een zorgverlener zich blindstaart op het meest zichtbare probleem, in dit geval het weigeren van de tillift omdat deze in de weg zou staan, komen onderliggende problemen niet boven water. Ga dus altijd het gesprek aan. Een mooie uitspraak in dit verband: onderzoek achter welke boom cliënt of mantelzorger zich verstopt heeft. Succes! Annemarie Klaassen Pagina 2

Pagina 4

Scoor meer met een webwinkel in uw PDF's. Velen gingen u voor en publiceerden whitepapers online.

Gezond & Zeker nr. 3 Lees publicatie 142Home