ZELFREDZAAMHEID Rosa is vooralsnog de enige langharige collie die het tot hulphond heeft geschopt. – opgelopen bij een rugbywedstrijd in 1990 − het revalidatiecentrum verliet, had ik het idee dat er de rest van m’n leven voor mij gezorgd moest worden en nooit omgekeerd. Een hulphond bewijst het tegendeel: hij helpt mij, geeft mij een stuk onafhankelijkheid, maar ik zorg voor hem. Ik, en niemand anders. Dat is een prettig gevoel. Rosa en ik zijn honderd procent gelijkwaardig. ROSA HELPT MIJ, IK ZORG VOOR ROSA Maurice van den Hout (40) gaat met zijn hulphond Rosa beurzen en scholen af om de stichting meer bekendheid te geven. Maar hij is ook een kritische cliënt. In Herpen staat de trainingsschool van stichting Hulphond Nederland. Jaarlijks worden tachtig honden opgeleid tot volleerde ADLassistenten. Ze halen de was uit de droger, trekken kousen en braces uit en doen natuurlijk ‘het bekende werk’ zoals deuren openen, lichten liftknopjes bedienen en oprapen wat het baasje laat vallen. “Door de enorme groei van Hulphond Nederland de laatste jaren kregen mensen soms een hond toegewezen, terwijl ze niks met honden hadden. Ze realiseerden zich niet dat zo’n dier naar buiten moet en aandacht nodig heeft. Cliënten retourneerden de hond dan na een paar maanden alsof het een tillift was die niet aan de verwachtingen voldeed. Ook signaleerde ik dat de training vaak nog niet af was als de baasjes hun hond mee naar huis kregen. Ik zie het als mijn taak om de stichting op dat soort dingen te wijzen, want Rosa is mijn tweede hulphond en ik heb intussen achttien jaar ervaring. Gelukkig is Hulphond Nederland nu weer op de goede weg. Toen ik met een hoge dwarslaesie Als ik zit te computeren, gebruik ik een stokje om de toetsen te bedienen en dat belandt soms tien keer achter elkaar op de grond. Elk mens, hoe geduldig ook, zou ervan gaan zuchten, maar Rosa wordt nooit moe van mij, is nooit chagrijnig en komt ook de elfde keer weer kwispelend aanrennen. Alleen na een druk weekend kan ze op maandag echt zo’n houding hebben van: kom op, nu even niet. En dat is maar goed ook, want zo bewaakt ze mijn grenzen. Mijn vrouw Corinne heeft ook een hulphond, Ki. Corinne zit in een rolstoel vanwege een progressieve spierziekte. Ik heb haar leren kennen op een beurs waar we allebei Hulphond Nederland vertegenwoordigden. In 2005 zijn we getrouwd. We wonen in een redelijk aangepaste huurwoning in Oosterhout. Op de bovenverdieping slaapt ’s nachts een PGB’er die ons helpt keren en de beademingsapparatuur van Corinne kan bedienen. Overdag bellen we een van de vlakbij wonende PGB’ers als we hulp nodig hebben. We doen veel, maar hebben allebei een vrij laag energieniveau. Nou ja, ’s middags samen liggen rusten is in elk geval gezelliger dan alleen. En dan ligt Rosa naast het bed aan mijn kant en Ki aan de andere kant. Dankzij onze hulphonden hebben we ook momenten samen, momenten waarop we het met z’n viertjes prima redden, zonder hulp van buiten.” t 18 Pagina 17

Pagina 19

Interactieve e-krant, deze publicatie of vakblad is levensecht online geplaatst met Online Touch en bied het online op uw website plaatsen van digi club bladen.

Gezond & Zeker nr. 1 Lees publicatie 124Home